Na een lange en vermoeiende vlucht zonder veel slaap landden we deze middag (ca. 14u) in Kaaptad. Daar stonden An (De Moor, onze contactpersoon) en Albert Hoek ons op te wachten. An kenden we al maar nu ontmoetten we eindelijk ook de man achter de vele verhalen, Albert Hoek.
Hij is onze begeleider ter plekke en docent aan de CPUT, de universiteit in Wellington. Op het eerste gezicht lijkt Albert Hoek en zeer beheerste en enthousiaste man! Mede dankzij hem logeren wij nu bij een schitterend gastgezin.
Na een kort bezoekje aan de universiteit waar we de komende 10 dagen enkele lessen zullen volgen, kwamen we aan bij ons gastgezin. Twee vriendelijke mensen , Kris en Lize ontvingen ons met open armen in hun huis. Melissa, Leentje en ik voelen ons een beetje zoals op vakantie. Het huis is heel gezellig ingericht en de grote tuin baadt in het zonlicht. Wanneer de drukkende hitte ons een beetje te veel wordt, kunnen we een verfrissende duikt nemen in hun zwembad. Om het met een spreekwoord te zeggen: "We zitten niet in de aap gelogeerd!".
De middag brachten we al pratend door op het terras. Hoewel het nog niet gemakkelijk is om elkaar te verstaan, lukte het toch vrij goed. Onze gastouders vinden onze woorden 'weekend' en 'achterkomertje' heel grappig. In het Afrikaans zeg je namelijk 'naweek' en 'nalammekie'.
Townships
Hoewel we nog niet veel van het land hebben gezien, zagen we toch al een glimp van de armoede die hier heerst. Tijdens onze rit van Kaapstad naar Wellington reden we voorbij een kilometerslange 'township' die net buiten Kaapstad gelegen is. Hier wonen de armste der armsten. De huisjes waren gemaakt van oud afval zoals hout en golfplaten. De huisjes waren ook heel klein. Soms zagen we ook een iets verzorgder huis, Albert Hoek legde ons uit dat dit een initiatief van de overheid is om de huisvesting te verbeteren.
Autorijden in Zuid-Afrika
Autorijden in Zuid-Afrika is niet zo vanzelfsprekend. Ten eerste rijden ze hier links, en staat het stuur dus rechts. Daarnaast is het verkeer hier heel gevaarlijk en hebben de inwoners zo hun eigen verkeersregels. Zo zagen we bijvoorbeeld vele zwarten op de pechstrook van de autosnelweg lopen of rechtstaan in de laadbak van een rijdende pick-up. Ook hebben ze hier niet overal verkeerslichten. Aan sommige kruispunten werkt men met het 1-2-3-4-systeem. Op de hoek van elke straat staat één van deze cijfers. De auto's rijden door in chronologische volgorde: eerst auto 1, dan auto 2, daarna auto 3 en auto 4 en dan begint men opnieuw. Een zeer praktisch systeem!
Ik ben ongelofelijk blij dat ik eindelijk in Zuid-Afrika ben en kijk enorm uit naar de volgende dagen en weken, maar eerst genieten wij van het studenten leven van de gemiddelde Zuid-Afrikaanse universiteitsstudent in Wellington!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten